⚽ Nie Wiem Co Ze Sobą Zrobić

Wybaczcie tak głupie pisanie, ale jestem w takim stanie psychicznym, że nie wiem co dalej Po prostu nie wiem Mam pracę, zarabiam 2000zł miesięcznie, ale to mi nie wystarczy na spłatę długów na raz. I tak wszystko znów wyjdzie na jaw, tym razem nie mam iść do kogo po pomoc, a sam sobie nie dam rady. Nie chcę nikomu o tym Po tym, co usłyszałam od tego, którego uważałam za ojca, zupełnie nie wiedziałam, co ze sobą zrobić. To Marika doradziła mi, żebym przeniosła się do babci. Gdy ta usłyszała, co zaszło, zgodziła się bez żadnych pytań i obiekcji. Dowiedziałam się, że moja mama miała romans z Grzegorzem, bratem Krystiana. Jest mi ciężko psychicznie , czuje ze jestem sama . Nie wiem co ze sobą zrobić. Próbowałam się wyrywać do kosmetyczki czy fryzjera żeby poczuć się lepiej, bez skutku. Dodatko czuje obrzydzenie do swojego ciała w ciazy . W pierwszej bylo odwrotnie. Nie pamiętam kiedy ostatnio usłyszałam od faceta jakiś komplement. Co powinienem zrobić, walczyłem o nią przez bardzo długi czas, niesamowicie ją kocham, ale moje problemy psychiczne niszczą mnie od wewnątrz, co mam zrobić :C. PS, wiem że dla was sytuacja może się wydawać łatwa, ale z mojego punktu nie jest, wyglądam naprawdę koszmarnie ze swoimi obecnymi włosami oraz cerą, a odwołać naszego Pozdrawiam. Mgr Bożena Waluś Psychologia , Gliwice. 94 poziom zaufania. Witam, zdarza się, że zakładamy "maski, w teatrze życia codziennego", proszę zastanowić się nad psychoterapią dla siebie, z pomocą specjalisty będzie łatwiej poradzić sobie z problemami. Pozdrawiam serdecznie. Redakcja. co po maturze niezdana matura. Niezdana matura to dla niektórych koniec świata. Osoby, którym powinęła się noga, myślą o wiążącym się z tym wstydem oraz niepewną przyszłością. Na szczęście zarówno jedno, jak i drugie nie ma zbyt wiele wspólnego z rzeczywistością. Po pierwsze porażki zdarzają się wszystkim, jak zU7VXK. hej, na vitalii jestem od kilku lat, ale zalozylam nowe konto, poniewaz az wstyd przyznac ze bede sie zalic przed wami.. a co dopiero przed bliskimi..jesli macie chwile czasu to zapraszam do czytania...Jakiś czas temu wpadłam w depresję. Cała rodzina jednak to zignorowała, bo jak w wieku 17 lat można wpaść w depresję, no jak?!Zaczęło się od tego, że pragnęłam mieć idealne ciało. Zaczęłam głodówki, różne głupoty, powoli wpadałam w anoreksję, i gdyby nie mój najlepszy przyjaciel, który zainterweniował, to nie wiem co by teraz było.. Może byłabym szczupła, bo aktualnie ważę 100kg przy niecałym 160cm wzrostu..Czuję się okropnie. Jakiś rok temu zostałam sama jak palec, wszyscy znajomi się ode mnie odwrócili, rodzina zawsze uważała że jestem do niczego, dogryzają mi pod każdym względem. Po tym jak moja siostra zginęła w wypadku samochodowym zamknęłam się w sobie. To była jedyna osoba która mnie rozumiała, potrafiła pocieszyć.. I mimo że pochodziłyśmy z rozbitej rodziny, trzymałyśmy pół roku temu postanowiłam się trochę pozbierać, gdyż czułam się jak całkowite dno: bardzo gruba, niska, pryszczata ściera, nigdy nie miałam żadnego stylu, żadnych ambicji, nic. Kiedyś, bardzo dobrze się uczyłam, dużo osób widziało we mnie KOGOŚ. jednak los potoczył się tak nie inaczej, i jest jak jest. Mimo, że nie mam zadnego talentu, próbowałam się odnaleźć w każdej (NAPRAWDĘ KAŻDEJ!) dziedzinie, nic mi nigdy nie wspomniałam, pół roku temu postanowiłam się wziąć za siebie, zacząć się uczyć, schudnąć, wyjść na do nauki - czasem byłam leniwa, bo przychodziły takie dni, że oprócz płaczu nic nie umiałam robić, ale podniosłam się dosyć wysoko, jednak teraz wiem że najlepsza nie jestem, oczekiwałam lepzych ocen, żeby powiedzieć sobie "Ania, popatrz, udało Ci się zrobić to co chciałaś , nie jesteś taka beznadziejna jak myślisz!", ale tak w sumie, to jest poprawa, ale powodów do wielkiej dumy nie też mi się nie mam przyjaciółek, w szkole wszystkie dziewczyny są szczupłe, ładne, wygadane, są duszą towarzystwa, a ja zawsze toczę się z lekcji na lekcję. Nie mam nikogo z kim mogłabym pogadać, jedynie mój chłopak, ale do naszego związku wtrąca się rutyna, od 1,5 roku zachowujemy się jak stare małżeństwo, jego słowa już nic dla mnie nie znaczą, kocham go, ale nie ma już w tym związku nic magicznego. znamy się bardzo dobrze, przewidujemy swoje reakcje, nie ma nigdy nic nowego. A na dodatek, gdy chcę do niego wpaść, to jego rodzice którzy mnie nie lubią zawsze robią głupie miny, przewracają oczami, nazywają tłustą świnią, nieudacznikiem, mówią synowi że wybrał sobie kur*ę na dziewczyne, więc już nawet tam nie chodzę, bo jeszcze bardziej wpędza mnie to w mam zadnej przyjaciółki, z którą mogłabym gdzieś wyjść, pogadać, pośmiać się, która by mnie wspierała.. chłopak niby to robi, ale nieudolnie, on nie rozumie co to znaczy stracić bliską osobę i ciągle mówi że przesadzam..ale prawda jest taka, że od wypadku moje życie nie jest takie iść na studia, ale boję się że nie dam rady, że jestem zbyt głupia, że nic mi nie pomoże...nie wiem już jak się wziąć w garść, każde próby kończą się fiaskiem...coraz częściej się samookaleczam, bo to jedyne co daje mi chwilową pytania: chodzę do psychologa, który wysyła mnie co jakiś czas do psychiatry, ale te wizyty nic nie dają, każdy psycholog próbuje leczyć moje napady agresji, ale jeszcze żaden (a duzo ich bylo) mi nie pomógł...nie wiem co robić, chce mi się płakać, nie mam już siły ani chęci na nic.. jeśli komuś chciało się czytać, to dziękuję. ,,,,, Zmieniany 9 raz(y). Ostatnia zmiana 2013-03-31 01:50 przez Chanel_no_5. Wg mnie dla Ciebie to już zamknięty rozdział, aczkolwiek zostały Ci wspomnienia za którymi tęsknisz. To przejdzie i będziesz szczęśliwa z innym. Trzymaj się nie wiem czego oczekujesz ? zraniłaś go nie wiesz czy to miłość czy nie niby go brak, ale znajomości odnawiasz, potem się zastanawiasz nad sobą, dziwne to Twoje zachowanie... Ja bym nie raniła dla kaprysu... Każdy ma swoje obowiązki i czas na przyjemności wy widocznie nie umieliście być dla siebie, a sama na własne życzenie zrobiłaś z siebie kurę domową, było od początku postawić sprawy jasno ja gotuję ty zmywasz czy coś w tym stylu Może za ostro, ale ja tak to widzę Myślę ,że Justysia ma rację. ja byłam w podobnej sytuacji, potem koleżanka mi pwoiedziała że przeżywałam coś w stylu rocznej żałoby po chłopaku,ale wszystko wróciło do normy nie żałuj ze wyrwałas sie z tego zwiazku bo kiedys ci przejdzie a zrobiłby ci dziecko i wogole bys juz utkneła w martwym punkcie ja uwazam ze to nie jest jeszcze zamkniety rozdzial. Mowi sie ze nie warto wchodzic do tej samej rzeki, ale z doswiadczenia wiem ze warto i zawsze wszystkich namawiam ze trzeba jeszcze raz sprobowac, dac sobie i tej drugiej osobie szanse. Ja sama zerwalam z chlopakiem po kilku miesiacach i wiele bledow popelnilismy w tym czasie ale to tylko utwierdzilo nas w tym ze swiata poza soba nie widzimy. Teraz jestesmy juz prawie 5 lat razem i pomimo ze ja mam dopiero 21 to ciesze sie ze niektore rzeczy mamy juz za soba. Dlatego mam nadzieje ze jeszcze wam sie uda. Ludzie sie zmieniaja, moze nei wszystkich na to stac ale widac ze on Cie kocha, Ty jego tez. I jesli porozmawiacie o tym powaznie, o tym co was łaczyło o tym co przeszkadzalo, czemu tak to sie skonczylo to sami zobaczycie jakie bledy popelniliscie. Powodzenia ! No cóż. Widocznie oboje nie dojrzeliście do wspólnego życia, skoro tak ono wyyglądało. Dajcie sobie spokój i nie mieszajcie. W chwili obecnej oddałabym wszystko byśmy byli razem. Lecz niestety D. powiedział mi dosadnie ze chce być z Martą. Zmieniany 1 raz(y). Ostatnia zmiana 2012-11-11 20:06 przez Chanel_no_5. Ty go jeszcze przepraszasz? Poza tym ten Twój zachwyt że nawet "chciał odwołać siłownie dla mnie" czy coś w tym stylu - mnie przeraża... Poza tym jak na tak ogromne załamanie i "uraz" po związku z Tobą, dosyć szybko się pocieszył (tj. już po miesiącu... ;/) Nad czym ty się zastanawiasz dziewczyno? Chcesz wrócic do faceta, który sobie z Ciebie zrobił służącą, kucharkę i nałożnicę, który dom traktował jak hotel i odciął Cię od znajomych? Chcesz znów życ w takim kieracie? CytatChanel_no_5 W chwili obecnej oddałabym wszystko byśmy byli razem. Lecz niestety D. powiedział mi dosadnie ze chcę być z Martą. To Ty też chcesz być z tą Martą? Oł maj, jakaś fajna musi być... A tak na serio, po tonie Twoich wypowiedzi Ty chyba i tak nie bardzo się tym wszystkim przejmujesz. Skoro Twój ex powiedział, że chce być z inną (bo to chyba jednak jego miałaś na myśli, nie siebie?), to chyba czas zapomnieć. ECH ZRaniłaś pierwsza , ja jestem mloda osoba mam 19 latek zamieszkalam z swoim chlopakiem teraz juz narzyczonym on tez pracuje ciezko ma prace i musi byc wniej dyspozycyjny chodzi na silownie na basen + treningy boksu tajskiego , ale znajdzie dla mnie czas w weekend zawsze sobie robimy pyszna romantyczna kolacje dodatkowe pijemy alkohol jest cudownie kochamy sie .Pozniej sobie mysle ze ciezki tydzien pracy za nami ale warto bylo czekac na ta jedna chwilke i w zyciu niepomyslalam ze bym miala od niego odejsc bo kazdy ma jakies obowizaki moj pracuje by nas utrzymac a ja mu daje milosc , pyszny obiad na stol i posprzatany dom w ktorym jest milo i przutulnie szkoda ze go zostawilas bo jak mowisz wydawalo by sie ze to milosc i przeznaczenie ! Niesttey w przeznaczeniu wyszlo co innego , on jest zraniony znalazl inna ktora mu pomogla w tych najgorszych chwilach gdzie Ciebie przy nim nie bylo ! . JAK GO KOCHASZ TO POZWOL BY ODSZEDL I ZOSTAL SZCZESLIWY Z TA INNA . bO SKORO CI NIE PASUJE bycie kura domowa to czego oczekujesz od zycia ? Imprezki ćpanie chlanie ? Cytatczarnulka1000 ECH ZRaniłaś pierwsza , ja jestem mloda osoba mam 19 latek zamieszkalam z swoim chlopakiem teraz juz narzyczonym on tez pracuje ciezko ma prace i musi byc wniej dyspozycyjny chodzi na silownie na basen + treningy boksu tajskiego , ale znajdzie dla mnie czas w weekend zawsze sobie robimy pyszna romantyczna kolacje dodatkowe pijemy alkohol jest cudownie kochamy sie .Pozniej sobie mysle ze ciezki tydzien pracy za nami ale warto bylo czekac na ta jedna chwilke i w zyciu niepomyslalam ze bym miala od niego odejsc bo kazdy ma jakies obowizaki moj pracuje by nas utrzymac a ja mu daje milosc , pyszny obiad na stol i posprzatany dom w ktorym jest milo i przutulnie szkoda ze go zostawilas bo jak mowisz wydawalo by sie ze to milosc i przeznaczenie ! Niesttey w przeznaczeniu wyszlo co innego , on jest zraniony znalazl inna ktora mu pomogla w tych najgorszych chwilach gdzie Ciebie przy nim nie bylo ! . JAK GO KOCHASZ TO POZWOL BY ODSZEDL I ZOSTAL SZCZESLIWY Z TA INNA . bO SKORO CI NIE PASUJE bycie kura domowa to czego oczekujesz od zycia ? Imprezki ćpanie chlanie ? Oczekuję zainteresowania. Ty chociaz w weekendy go masz. Ja niestety takiego szczęścia nie miałam. Czyli w zyciu są dwa wyjscia? Albo kura domowa albo imprezki cpanie i chlanie? Aha. Zmieniany 2 raz(y). Ostatnia zmiana 2012-11-11 20:27 przez Chanel_no_5. Cytatczarnulka1000 ECH ZRaniłaś pierwsza , ja jestem mloda osoba mam 19 latek zamieszkalam z swoim chlopakiem teraz juz narzyczonym on tez pracuje ciezko ma prace i musi byc wniej dyspozycyjny chodzi na silownie na basen + treningy boksu tajskiego , ale znajdzie dla mnie czas w weekend zawsze sobie robimy pyszna romantyczna kolacje dodatkowe pijemy alkohol jest cudownie kochamy sie .Pozniej sobie mysle ze ciezki tydzien pracy za nami ale warto bylo czekac na ta jedna chwilke i w zyciu niepomyslalam ze bym miala od niego odejsc bo kazdy ma jakies obowizaki moj pracuje by nas utrzymac a ja mu daje milosc , pyszny obiad na stol i posprzatany dom w ktorym jest milo i przutulnie szkoda ze go zostawilas bo jak mowisz wydawalo by sie ze to milosc i przeznaczenie ! Niesttey w przeznaczeniu wyszlo co innego , on jest zraniony znalazl inna ktora mu pomogla w tych najgorszych chwilach gdzie Ciebie przy nim nie bylo ! . JAK GO KOCHASZ TO POZWOL BY ODSZEDL I ZOSTAL SZCZESLIWY Z TA INNA . bO SKORO CI NIE PASUJE bycie kura domowa to czego oczekujesz od zycia ? Imprezki ćpanie chlanie ? ha. ha. ha... rozumiem że Twoim zdaniem związki dzielą się tylko na: 1. bycie kurą domową, ograniczanie kontaktów z innymi, olewkę, całkowitą inwigilację 2. "imprezki ćpanie chlanie" gratuluje poglądów na świat i ograniczonego myślenia. Biedny...został raniony a inna go pocieszyła ; C a to że autorka była raniona ciągłym brakiem jego obecności, totalnym ograniczeniem to tego juz nie widzisz Zmieniany 1 raz(y). Ostatnia zmiana 2012-11-11 20:27 przez niedyskretna. Przykro nam, ale tylko zarejestrowane osoby mogą pisać na tym forum. Skip to content Już nie wiem co ze sobą zrobić, samotność mnie zjada. Już nie wiem co ze sobą zrobić, samotność mnie Przeglądasz 7 wpisów - od 1 do 7 (z 7) Trochę czytam forum od pewnego czasu. Chciałbym się trochę wygadać. Z tego co widzę, to większość ludzi tutaj ma albo 20 parę lat i jeszcze parę lat przed sobą albo jest po 30, ale ma rodziny i problemy z nimi, które potencjalnie można rozwiązać. Ja mam 31 lat i nie mam prawie nikogo w życiu. Jakoś na drugim roku studiów wpadłem w głęboką depresję, z której nie potrafiłem się podnieść przez kilka lat. Udało mi się wykaraskać dopiero po kilku latach, mam dobrze płatną pracę, wróciłem do sportu, wydawało mi się, że moje życie powoli zaczyna wracać na dawne tory (chociaż stosunkowo niedawno dowiedziałem się, że tak naprawdę nigdy na nim nie było). Niemniej cały czas odczuwałem samotność, chociaż wtedy jeszcze nie tak dotkliwie jak teraz. Miałem jakieś tam grono znajomych, z którymi można było spędzać czas, ludzie funkcjonowali trochę jak w latach studenckich. Ale z biegiem czasu towarzystwo się wykruszało, albo się żenili, albo pozostając w długoletnich związkach zmieniali priorytety. A ja byłem sam, na co oczywiście miała wpływ praktycznie zerowa samoocena, wynikająca z toksycznego domu, jak i przebytych problemów (które pewnie też były nim spowodowane). Chociaż miałem wtedy jeszcze nadzieję, że w końcu kogoś fajnego poznam, wierząc, że to kwestia powrotu z depresji do normalności. No i traf chciał, że poznałem, tyle że wtedy odezwały się moje kompleksy, nieumiejętność radzenia sobie z uczuciami, lękowy styl przywiązania i cały ten rozpierdol, który dostaje się w gratisie od niedojrzałych rodziców, w związku z czym nic z tego nie wyszło. Od ponad roku chodzę na terapię, która sporo poprawiła w mojej samoocenie i kontroli nad emocjami i uczuciami, ale nie zmieni przecież tego, że czuję się strasznie samotny. Nie mam żadnych nieplanowanych interakcji z innymi ludźmi, nie mam z kim iść na spacer albo po prostu pogadać itd. Czasami oczywiście zdarza się, że ktoś mnie zaprosi gdzieś na grilla albo domówkę, ale raz, że zdarza się to coraz rzadziej, dwa to jest stałe i to samo grono osób, w związku z czym nawiązanie z kimkolwiek bliższej relacji nie wchodzi w grę. Nie wierzę w zapewnienia, że „można być szczęśliwym z samym sobą”, może niektórzy potrafią, ale ja wiem, że nie. I bardzo mi brakuje kogoś bliskiego, kto i mnie by traktował jako kogoś bliskiego, a nie po prostu kolegę czy kumpla, którego można gdzies zaprosić, bo się fajnie z nim bawi, ale potem się wraca do swojego życia. Nie potrafię się już nawet cieszyć się drobnymi sukcesami czy rzeczami, które kiedyś sprawiały mi przyjemność, bo nie mam się z nimi z kim podzielić. O jakiejś intymności, czy bliskości nawet nie wspominając. Wiem, że wiele osób uważa, że „można być też samotnym w związku”, ale to co za samotność, skoro można się przynajmniej do kogoś odezwać albo przytulić, a ja mogę co najwyżej wymienić parę zdań przez internetowy komunikator? Praktycznie nie mam rodziny, rodzeństwa, kuzynostwa, więc takie relacje też nie wchodzą w grę. Z roku na rok jest coraz gorzej i chociaz udało mi się uporać z wieloma czarnymi myślami o sobie samym, to na ich miejsce wschodzą nowe – takie życie jest mordęgą i obawiam się, że wcześniej czy później znów wpędzi mnie w depresję, chociaż bardzo staram się uważać i walczyć z depresyjnymi myślami, ale czasami nie daję rady. Przy czym wiem, że to wszystko jest spowodowane „głową” i gównem, które się w niej przez tyle lat znajdowało, tylko co z tego, że nauczyłem (uczę) się z tym sobie radzić, skoro obiektywnie możliwości już się zamknęły, a okres, kiedy były największe został przez to wszystko zmarnowany? Ja myślę, że nic straconego. Bo samotnych kobiet jest mnóstwo nawet po 30tce. W tym wieku każdy mniej więcej zna oczekiwania od związku i takie relacje z reguły są dojrzalsze. Na Twoim miejscu zaczęłabym wychodzić w różne miejsca, gdzie są inni ludzie spoza ekipy, kino, teatr, zoo, może nawet biblioteka? Może w Twojej miejscowości są pikniki, festyny? Chodź wszędzie i w końcu ta jedyna przejdzie obok i się uśmiechnie! Wybacz, jestem trochę tradycyjna. Zawsze pozostaje internet, ale te wszystkie portale społecznościowe, to 99% kłamstwa… Dasz radę, tylko uwierz w to, zaufaj Opatrzności, otwórz w myślach swoje serce. Jakby było drzwiami zamkniętymi na skobel. Zwizualizuj sobie siebie z partnerką. Nie myśl o sobie jak o osobie, która zestarzeje się sama. Bo tak nie będzie. Zobaczysz. Hej, a co byś powiedział na to, gdyby tu zastosować parę analogii do sportu?: – żeby grać i wygrać trzeba wyjść na murawę, a Ty – z tego co piszesz – póki co większość czasu spędzasz w szatni; czy robisz coś konkretnego, żeby wyrwać się z tego stanu, czy pochłania Cię marazm? – mecz toczy się od 1. do 90. minuty (albo dłużej); Ty jesteś dopiero po pierwszych dwóch kwadransach – czemu więc sądzisz, że już przegrałeś? – jeśli kontuzja uniemożliwia Ci grę, trzeba ją wyleczyć, a najpierw – zdiagnozować; czy oprócz leków na depresję, które „zamrażają” problem, ale go nie rozwiązują, czy byłeś na jakiejkolwiek psychoterapii? „Wygadanie się” jest dobre, bo sprawia, że czujesz się mniej spięty, mniej samotny i masz możliwość spojrzeć na swoje problemy z dystansu i uświadomić sobie pewne sprawy. Często jednak nie jest ono rozwiązaniem. Żeby jakiś problem rozwiązać, trzeba usunąć przeszkody i poczynić pewne działania. Mam wrażenie, jakbyś trochę utknął na etapie „studenckim”, podczas gdy Twoi rówieśnicy są już w stałych związkach lub założyli rodziny. Ale Ty chyba nie chcesz być taką „samotną starszą siostrą”, którą „wypada zaprosić, żeby nie siedziała w domu sama”. Moim zdaniem recepta: Żyj. Próbuj. Bez prób (i czasem porażek) nie da się niczego osiągnąć. Od samego myślenia nic się nie wydarzy… – jeśli kontuzja uniemożliwia Ci grę, trzeba ją wyleczyć, a najpierw – zdiagnozować; czy oprócz leków na depresję, które „zamrażają” problem, ale go nie rozwiązują, czy byłeś na jakiejkolwiek psychoterapii? Nie mam już depresji od paru lat, funkcjonuję normalnie, po prostu boję się, że znowu w nią wpadnę. A o ile wtedy się jakoś wygrzebałem, po dłuższym czasie, o tyle teraz byłby to już duży problem. Napisałem, że od ponad roku chodzę na terapię, która pomogła mi poukładać różne rzeczy w głowie i to już jest dużo, bo wcześniej kompletnie nie byłem świadomy źródła swoich różnych problemów (zwłaszcza, że postrzegałem swoją rodzinę jako zupełnie normalną, a pasuje wręcz wzorcowo do całego szeregu dysfunkcji), ale to „tylko” tyle. Mam wrażenie, jakbyś trochę utknął na etapie „studenckim”, podczas gdy Twoi rówieśnicy są już w stałych związkach lub założyli rodziny. Ale Ty chyba nie chcesz być taką „samotną starszą siostrą”, którą „wypada zaprosić, żeby nie siedziała w domu sama”. Oczywiście, że utknąłem w pewnym sensie na etapie studenckim. Tylko nie wiem jak miałbym się z niego wygrzebać 😀 To nie jest kwestia myślenia typu „jestem beznadziejny, nikt mnie nie będzie chciał”, tylko raczej tego, że nie czuję się komfortowo na myśl o szukaniu kogokolwiek poza kręgiem znajomych, bo zawsze tylko tak potrafiłem i nie mam pojęcia jak to inaczej by miało wyglądać. Zresztą podrywanie losowych dziewczyn na ulicy wydaje mi się strasznie żenujące i przywodzi na myśl raczej różnych desperatów, którzy chcą „zamoczyć”. Poczucie tylu straconych, trochę nie z mojej winy, lat strasznie mi ciąży. Zresztą, chyba jeszcze tęsknię za tamtą 🙂 Chodź wszędzie i w końcu ta jedyna przejdzie obok i się uśmiechnie! Z całym szacunkiem, ale to jest bardzo kobiece podejście 🙂 U mężczyzn tak to nie funkcjonuje. Nie znam żadnego, który poznał kogokolwiek na tej zasadzie. Poza tym ja po prostu jestem katolikiem i chciałbym znaleźć kogoś o podobnym światopoglądzie. A mieszkam w Trójmieście, a pod tym względem duże miasta są dość specyficzne. Serwisy internetowe to oczywiście szambo, nie zamierzam się w to bawić 🙂 No nic, dzięki, chciałem się trochę wygadać (wypisać?) „U mężczyzn tak to nie funkcjonuje” 😁 Fakt, coś w tym jest 🙂 Zbyt piękne, żeby mogło się wydarzyć… Ale przecież nikt Ci nie proponuje podrywać losowych dziewczyn na ulicy 🙂 Raczej wybierz jedną, ale taką, która Ci się spodoba. Za każdą próbą możesz się dowiedzieć czegoś nowego o sobie. Albo i rozczarować (bo czasem niektóre twierdze nie do zdobycia okazują się niewarte zdobywania…) i wypośrodkować swoje wyobrażenie o sobie i innych. Trochę Ci zazdroszczę łatwości, z jaką możesz kogoś poznać. Dla mnie było to zawsze trudne, bo dziewczyny z kościoła były dla mnie zbyt „święte”, a dziewczyny z dyskotek zbyt „zepsute”. Zaś w bibliotece (zwłaszcza wojskowej 😉) naprawdę trudno jest kogoś poznać. Nie wiem, czy wiesz, ale istnieją też portale randkowe dla osób religijnych… Co do stylów przywiązania, poruszyłeś moim zdaniem ważny wątek. Bo jeśli na przykład ktoś z lękowym stylem przywiązania spotka osobę ze stylem unikowym, to ni diabła na dłuższą metę nic z tego nie będzie. Ale jeśli spotkają się dwie osoby ze stylem lękowym, albo jedna z nich będzie ze stylem bezpiecznym – nie bez pracy (bo nad każdym związkiem trzeba troszkę pracować, z nieba nic samo nie spada), ale są widoki 🙂 A może jakiś wolontariat jeśli oczywiście masz trochę wolnego czasu? Lub jakaś grupa przy parafii? Tam chyba można poznać wartościowych ludzi. Przeglądasz 7 wpisów - od 1 do 7 (z 7) Musisz być zalogowany aby odpowiedzieć na ten temat. 19 odp. Strona 1 z 1 Odsłon wątku: 2748 29 kwietnia 2013 13:30 | ID: 954942 W ŚRODĘ MIAŁAM ROZPRAWĘ O TAMTEGO CZASU WSPOMNIENIA WRÓCIŁY Z MOIM BYŁYMNIEWIEM CO SIĘ ZE MNĄ DZIEJE CIĄGLE PŁACZĘ,KOCHAM NIE MOGĘ Z NIM BYC BO ON SIĘ SŁUCHA MATKI I JEST POD JEJ CO ONA POWIE TO JAK MAM SOBIE Z TYM PORADZIC WSZYSTKIM. Ostatnio edytowany: 30-04-2013 01:06, przez: joannasrs 1 Paulqa Poziom: Starszak Zarejestrowany: 24-08-2011 15:04. Posty: 14675 29 kwietnia 2013 13:35 | ID: 954943 zamiast użalać się nad sobą poświęć ten czas na zabawę z synkiem 29 kwietnia 2013 13:53 | ID: 954947 Moze to nie milosc, tylko wlasnie wspomnienia. To, ze kiedys byliscie razem nie oznacza, ze wszystkie wspomnienia musza byc zle. A te zle rzeczy, powinny byc dla Ciebie nauczka, jakich bledow nie popelniac teraz, wiec juz wiesz ze skoro slucha sie mamy i jest pod jej duzym wplywem, to tego bledu nie powinnas popelniac po raz kolejny. 3 alanml Poziom: Starszak Zarejestrowany: 27-10-2009 17:11. Posty: 30511 29 kwietnia 2013 14:00 | ID: 954952 Powinnaś odczekać i skupić się na wychowywaniu dziecka i własnej edukacji. Teraz targają Tobą emocje a to zły doradca. Jak jest Ci ten pisany to bedziecie razem. Czas pokaże. Myślę, ze oboje musicie dorosnąć bo zwaliło Wam sie na głowę za dużo. 4 karola84 Zarejestrowany: 18-02-2011 14:32. Posty: 48 29 kwietnia 2013 14:46 | ID: 954977 Witam, musisz teraz myśleć przede wszystkim o swoim Synku, dla niego musisz być silna. Przeżyłam rozwód więc doskonale Cię rozumię, z tym że ja nie mam dzieci i myśl że nie mam nikogo dobijała mnie jeszcze bardziej. Dzięki wsparciu rodziny i przyjaciół udało mi się przetrwać ten ciężki okres, teraz jestem silniejszą kobietą. Także bądź silna. Pozdrawiam 29 kwietnia 2013 15:07 | ID: 954983 Czasem mysle czy nie skonczyc z TAK by bylo lepiej gdyby mnie nie bylo? 6 alanml Poziom: Starszak Zarejestrowany: 27-10-2009 17:11. Posty: 30511 29 kwietnia 2013 15:16 | ID: 954990 Z powodu faceta????dziecinada, tchórzostwo i egoizm. Wybacz... 7 Dunia Poziom: Szkolniak Zarejestrowany: 10-03-2011 17:24. Posty: 18894 29 kwietnia 2013 15:23 | ID: 954995 Lady weź się w garść. Bo pomyślę, ze matka Twojego chłopaka ma rację!!! A co teraz robi Twój synek? Może potrzebuje pomocy? 8 Paulqa Poziom: Starszak Zarejestrowany: 24-08-2011 15:04. Posty: 14675 29 kwietnia 2013 15:27 | ID: 954998 Lady20 (2013-04-29 15:07:19)Czasem mysle czy nie skonczyc z TAK by bylo lepiej gdyby mnie nie bylo? a czy Ty w ogóle myslisz o swoim dziecku....?? ciągle tylko czytam co Ty masz zrobić, bo jesteś taka biedna i pokrzywdzona... na forum jest wiele mam samotnie wychowujących dzieci i żadna się nad sobą nie rozczula... nie mają łatwo bo samotne macierzyństwo nie jest łatwe ale się nie poddają, walczą aby ich dzieciom było jak najlepiej! weź dziewczyno się ogarnij! 29 kwietnia 2013 15:37 | ID: 955004 Dunia (2013-04-29 15:23:32) Lady weź się w garść. Bo pomyślę, ze matka Twojego chłopaka ma rację!!! A co teraz robi Twój synek? Może potrzebuje pomocy? Mój synek teraz spi.. 29 kwietnia 2013 15:39 | ID: 955006 29 kwietnia 2013 16:10 | ID: 955026 Latwo mowic? a ile kobiet jest na swiecie samotnych? na jednym facecie sie swiat konczy. Co Ty do grobu sie juz pakujesz, ze tak tylko o jednym facecie myslisz? 29 kwietnia 2013 16:16 | ID: 955029 Może tak byście pomogły dziewczynie a nie ją że ma powazny dylemat 29 kwietnia 2013 16:26 | ID: 955037 A co to za dylemat? rozstala sie z facetem, bo byl pod wplywem mamy, to byla jej decyzja, wiec jak chce wrocic to niech wraca, do niego, co tu dumac? tylko niech sie zastanowi czy warto. 14 Paulqa Poziom: Starszak Zarejestrowany: 24-08-2011 15:04. Posty: 14675 29 kwietnia 2013 17:16 | ID: 955071 Dama Kier (2013-04-29 16:16:50)Może tak byście pomogły dziewczynie a nie ją że ma powazny dylemat fajnie jest pisać w swoich wątkach z kilku nicków...? to niezgodne z regulaminem - redakcja miała coś z tym zrobić i jak widać nie zrobiła nic!! 15 oliwka Poziom: Dzierlatka Zarejestrowany: 19-04-2008 00:57. Posty: 161880 29 kwietnia 2013 17:19 | ID: 955075 Lady20 (2013-04-29 15:07:19)Czasem mysle czy nie skonczyc z TAK by bylo lepiej gdyby mnie nie bylo? Hej dziewczyno a synek... nie myślisz o nim... Głowa do góry, jutro może inaczej na to spojrzysz... 16 asiawojtekkarolcia Poziom: Przedszkolak Zarejestrowany: 08-11-2010 23:11. Posty: 16694 29 kwietnia 2013 19:44 | ID: 955125 "Nie wiem co ze sobą zrobić" .. Nie wiesz? To Ja ci powiem - OGARNIJ SIĘ! 29 kwietnia 2013 19:54 | ID: 955128 Być może ja mylę osoby, ale czy to nie Ty pisałaś, że ojciec Twojego dziecka to kawał drania? Że Cię poniżał, rozgadywał na Twój temat różne przykre rzeczy? Że nie było go przy Tobie, kiedy Ty cierpiałaś, miałaś ciążowe dolegliwości, On się bawił wtedy z kolegami? Że nie chciał Waszego dziecka? Jeśli tak, to faktycznie jest za kim tęsknić, nie ma co 29 kwietnia 2013 22:27 | ID: 955288 19 Joaśka35 Poziom: Starszak Zarejestrowany: 11-06-2010 18:03. Posty: 8329 30 kwietnia 2013 05:49 | ID: 955320 widać dziewczyna ma dużo czasu,zakłada nowe nicki,bzdurne tematy,chyba trzeba ją ignorować to da sobie na luz..........a tak to ma niezły ubaw z nas........ 27 Cze 2018, Śro 14:50, PID: 752762 Hej, mam 20 lat niedawno podjęłam decyzje o rzuceniu studiów, rodzicom o tym nie powiedziałam. Udaję, że chodzę na egzaminy a tak naprawdę siedzę w parku i zastanawiam sie nad swoim zyciem. Zamierzam się od nich wyprowadzić i znaleźć pracę, ale boję się że sobie nie poradze, chyba skończę pod mostem. Moja matka często mi powtarzała, że umię, czuje się jak bezwartościowa osoba. Nie mam wsparcia w rodzinie, rodzeństwie, nie posiadam nawet przyjaciół, bo kto chciałby sie zadawac z osobą, która nic nie mówi, jest odludkiem. Chciałabym znaleźć pracę za granicą, nawet na produkcji. Boję się tego co przyniesie los. smutna00 Zarejestrowany(a) 27 Cze 2018, Śro 14:58, PID: 752764 Mam tak samo, przytulam. Czemu od razu za granicą a nie w Polsce? nołlajf Zarejestrowany(a) 27 Cze 2018, Śro 15:04, PID: 752766 Bo w Polsce wynajem pokoi jest drogi. Za granicą można więcej zarobić i z tego co patrzyłam to pracodawca zapewnia zakwaterowanie, nie trzeba się wtedy o to martwić. Ja jestem strachliwym człowiekiem i nie potrafię nic sama załatwić smutna00 Zarejestrowany(a) 27 Cze 2018, Śro 15:06, PID: 752767 To tak jak i ja. U mnie sporo winy jest w roznianczeniu mnie przez mamę. Czemu przerwalas studia? 27 Cze 2018, Śro 15:09, PID: 752768 (27 Cze 2018, Śro 15:04)nołlajf napisał(a): Bo w Polsce wynajem pokoi jest drogi. Za granicą można więcej zarobić i z tego co patrzyłam to pracodawca zapewnia zakwaterowanie, nie trzeba się wtedy o to martwić. Ja jestem strachliwym człowiekiem i nie potrafię nic sama załatwić Tylko takie zakwaterowanie często jest, że mieszkasz w kilka osób w pokoju/domku, nie przeszkadzałoby Ci to? nołlajf Zarejestrowany(a) 27 Cze 2018, Śro 15:24, PID: 752770 Na studiach się męczyłam. W pierwszym semestrze ciągle były jakieś prezenacje, udawało mi się zawsze kogoś znaleźć do pary, ale wystąpienia przed wszystkimi mnie wykańczały. W sumie to nic mi tam nie szło, czasem asystenci się ze mnie śmali lub obrażali że czegoś nie umiem. Dwa tygodnie przed sesją byłam tak tym wszystkim zmęczona że nie dawałam rady wstać z łóżka. Nie wiem czy cokolwiek mnie w życiu interesuje. A mieszkanie z kilkoma osobami w pokoju by mi nie przeszkadzało. Znając mnie to bym udawała, że ich nie ma, do nikogo bym sie nie odzywała, tak jak na studiach. smutna00 Zarejestrowany(a) 27 Cze 2018, Śro 15:45, PID: 752772 Na studiach do nikogo się nie odzywałaś? I nie zjedli Cię? W sensie nie dokuczali? nołlajf Zarejestrowany(a) 27 Cze 2018, Śro 15:55, PID: 752774 (Ten post był ostatnio modyfikowany: 27 Cze 2018, Śro 16:03 przez nołlajf.) (27 Cze 2018, Śro 15:45)smutna00 napisał(a): Na studiach do nikogo się nie odzywałaś? I nie zjedli Cię? W sensie nie dokuczali?Na początku troche się odzywałam, wszędzie z nimi chodziłam, ale z nikim tam się nie zaprzyjaźniłam. Dwie dziewczyny z grupy tylko krzywo na mnie patrzyły, ale tak to nikt mi nie dokuczał. Chciałabym cofnąć czas i znowu być w podstawówce, wszysko wtedy było łatwiejsze. Nauka mi dobrze szła, miałam najlepszą przyjaciółke i znajomych z którymi często wychodziłam na podwórko. Ahh... wtedy to czułam, że żyje. MiMała Zarejestrowany(a) 27 Cze 2018, Śro 16:18, PID: 752781 Rodzice potrafią s+ psychikę. Ale najgorzej jest ich słuchać i wierzyć w to. Wiem,ze łatwo się mówi, bo sama to przerabiałam. Niemniej, wyprowadzka to bardzo dobry pomysł. I mieszkania nie są wcale takie drogie, zależy jeszcze gdzie. Spokojnie byś się utrzymała z pensji produkcyjnej w Polsce. Boomshaka Zarejestrowany(a) 27 Cze 2018, Śro 17:02, PID: 752788 Po pierwsze mieszkanie z rodzicami dłużej niż do studiów jeszcze nikomu na dobre nie wyszło, prędzej czy później nastąpi konflikt albo staniesz się nieporadną sierotą pod skrzydełkami mamusi. Druga sprawa praca za granicą, przestrzegam to nie są wakacje, pal licho wyeksploatowanie fizyczne, najgorzej jest z psychiką. O ile przygłupy, ćpunki, dresy Jessiki żyją tam jakby Pana Boga za nogi złapali o tyle normalni ludzie często łapią tam doła, mają całkiem przykre przygody, nie potrafią się odnaleźć. Ja znam większość właśnie takich relacji od ludzi, hajs się zgadzał, nieźle zarobili ale powiedzieli, że już więcej nie wrócą, właśnie przez straszne towarzystwo, które akurat ima się łatwych robót typu pakowanie produktów, w firmach przewozowych, halach produkcyjnych itp. Jeśli jedziesz na proste prace to trzeba się z tym liczyć Acj Zarejestrowany(a) 27 Cze 2018, Śro 17:28, PID: 752794 (Ten post był ostatnio modyfikowany: 27 Cze 2018, Śro 17:28 przez Acj.) Znajomy wyjechał za granicę ponad rok temu i się nie obłowił... szemrane agencje pracy. Zależy jakie masz doświadczenie na tym polu. Jak żadne, to chyba zacząć lokalnie. Chociażby te 3 miechy by mieć jakieś fundusze w razie co. Co do studiow, to im dłużej zwlekasz, tym pewnie bardziej zaboli. Nie znam Twojej sytuacji i może faktycznie lepiej jak najszybciej się wymiksować z domu... pytanie czy to aby odpowiednie rozwiązanie. Jaka Twoja decyzja nie była, to życzę Ci powodzenia. Będzie dobrze, bo innego wyjścia nie ma.;p niesmialytyp Zarejestrowany(a) 27 Cze 2018, Śro 17:34, PID: 752795 nie przejmuj się tymi studiami. Ja też zrezygnowałem z pierwszych studiów i wróciłem do studiowania po trzech latach, kiedy już jako tako się ogarnąłem społecznie. Z tobą może być podobnie, albo równie dobrze możesz olać studia całkiem, to nie jest żaden wyznacznik sukcesu. 27 Cze 2018, Śro 23:10, PID: 752822 Też przestałem chodzić na studia już na pierwszym semestrze i na kolejnych studiach to samo. Rodzicom powiedziałem, że mnie wylali. Fakt, było ciężko z rodzicami, ale sami uważali, że się do niczego nie nadaję, więc dość łatwo uwierzyli. Co do pracy i wyprowadzki, to polecam. Tak jak ktoś powiedziała w Polsce utrzymasz się z pracy na produkcji. Wiem po sobie. Myślę, że dobrym sposobem na aklimatyzację w nowym środowisku (mieszkanie i praca) jest posiadanie kogoś, kto pomoże Ci to wszystko ogarnąć. Jakiś znajomy, czy koleżanka. nołlajf Zarejestrowany(a) 01 Lip 2018, Nie 17:55, PID: 753307 (27 Cze 2018, Śro 23:10)Caveman27 napisał(a): Też przestałem chodzić na studia już na pierwszym semestrze i na kolejnych studiach to samo. Rodzicom powiedziałem, że mnie wylali. Fakt, było ciężko z rodzicami, ale sami uważali, że się do niczego nie nadaję, więc dość łatwo uwierzyli. Co do pracy i wyprowadzki, to polecam. Tak jak ktoś powiedziała w Polsce utrzymasz się z pracy na produkcji. Wiem po sobie. Myślę, że dobrym sposobem na aklimatyzację w nowym środowisku (mieszkanie i praca) jest posiadanie kogoś, kto pomoże Ci to wszystko ogarnąć. Jakiś znajomy, czy koleżanka. Ja cały pierwszy semestr zaliczyłam i dopiero w drugim semestrze na początku czerwca przestałam uczęszczać na zajęcia. Jeszcze nie byłam w dziekanacie, żeby złożyć podanie o rezygnacje. Może poczekam aż sami mnie wyrzucą, jak u ciebie wyglądał proces rezygnacji? Przysyłają jakieś pismo do domu? Ciągnie mnie do pracy za granicą, bo tyle co tam zarobie i oszczędze to w przeliczeniu na naszą walute wyjdzie calkiem sporo. Jeszcze nie wiem co mam robić, czy zostac w domu przez miesiac jeszcze i tu pracowac. u_what_mate Zarejestrowany(a) 01 Lip 2018, Nie 18:21, PID: 753311 (01 Lip 2018, Nie 17:55)nołlajf napisał(a): (27 Cze 2018, Śro 23:10)Caveman27 napisał(a): Też przestałem chodzić na studia już na pierwszym semestrze i na kolejnych studiach to samo. Rodzicom powiedziałem, że mnie wylali. Fakt, było ciężko z rodzicami, ale sami uważali, że się do niczego nie nadaję, więc dość łatwo uwierzyli. Co do pracy i wyprowadzki, to polecam. Tak jak ktoś powiedziała w Polsce utrzymasz się z pracy na produkcji. Wiem po sobie. Myślę, że dobrym sposobem na aklimatyzację w nowym środowisku (mieszkanie i praca) jest posiadanie kogoś, kto pomoże Ci to wszystko ogarnąć. Jakiś znajomy, czy koleżanka. Ja cały pierwszy semestr zaliczyłam i dopiero w drugim semestrze na początku czerwca przestałam uczęszczać na zajęcia. Jeszcze nie byłam w dziekanacie, żeby złożyć podanie o rezygnacje. Może poczekam aż sami mnie wyrzucą, jak u ciebie wyglądał proces rezygnacji? Przysyłają jakieś pismo do domu? Ciągnie mnie do pracy za granicą, bo tyle co tam zarobie i oszczędze to w przeliczeniu na naszą walute wyjdzie calkiem sporo. Jeszcze nie wiem co mam robić, czy zostac w domu przez miesiac jeszcze i tu pracowac. Na twoim miejscu dobrze bym się zastanowił nad decyzją o rzuceniu studiów. Naprawdę chcesz do końca życia robić w za kiepską pensję? nołlajf Zarejestrowany(a) 01 Lip 2018, Nie 23:03, PID: 753379 (01 Lip 2018, Nie 18:21)u_what_mate napisał(a): (01 Lip 2018, Nie 17:55)nołlajf napisał(a): (27 Cze 2018, Śro 23:10)Caveman27 napisał(a): Też przestałem chodzić na studia już na pierwszym semestrze i na kolejnych studiach to samo. Rodzicom powiedziałem, że mnie wylali. Fakt, było ciężko z rodzicami, ale sami uważali, że się do niczego nie nadaję, więc dość łatwo uwierzyli. Co do pracy i wyprowadzki, to polecam. Tak jak ktoś powiedziała w Polsce utrzymasz się z pracy na produkcji. Wiem po sobie. Myślę, że dobrym sposobem na aklimatyzację w nowym środowisku (mieszkanie i praca) jest posiadanie kogoś, kto pomoże Ci to wszystko ogarnąć. Jakiś znajomy, czy koleżanka. Ja cały pierwszy semestr zaliczyłam i dopiero w drugim semestrze na początku czerwca przestałam uczęszczać na zajęcia. Jeszcze nie byłam w dziekanacie, żeby złożyć podanie o rezygnacje. Może poczekam aż sami mnie wyrzucą, jak u ciebie wyglądał proces rezygnacji? Przysyłają jakieś pismo do domu? Ciągnie mnie do pracy za granicą, bo tyle co tam zarobie i oszczędze to w przeliczeniu na naszą walute wyjdzie calkiem sporo. Jeszcze nie wiem co mam robić, czy zostac w domu przez miesiac jeszcze i tu pracowac. Na twoim miejscu dobrze bym się zastanowił nad decyzją o rzuceniu studiów. Naprawdę chcesz do końca życia robić w za kiepską pensję?Studia nie gwarantują pracy i nie zawsze zarabia się po nich kokosów. Gdybym pracowała w zawodzie po studiach zarobilabym okolo 2 tys. Zawsze mogę wrócić na studia, ale już na przyszlosciowy kierunek. I żadna praca nie hańbi. Nie napisalam, że cale zycie zamierzam pracowac za kiepska pensje. Mam dopiero 20 lat i dużo może sie w moim życiu zmienić. Nie rozumiem ludzi ktorzy mysla ze bez studiow to nic nie mozna osiagnac. mardybum Zarejestrowany(a) 01 Lip 2018, Nie 23:23, PID: 753381 (01 Lip 2018, Nie 23:03)nołlajf napisał(a): Studia nie gwarantują pracy i nie zawsze zarabia się po nich kokosów. Gdybym pracowała w zawodzie po studiach zarobilabym okolo 2 tys. Zawsze mogę wrócić na studia, ale już na przyszlosciowy kierunek. I żadna praca nie hańbi. Nie napisalam, że cale zycie zamierzam pracowac za kiepska pensje. Mam dopiero 20 lat i dużo może sie w moim życiu zmienić. Nie rozumiem ludzi ktorzy mysla ze bez studiow to nic nie mozna osiagnac. Masz rację, też rzuciłam studia za pierwszym razem, rok popracowałam i w tym roku na nowo składam, już pewna że chcę i co chcę studiować, nie skończyłam pod mostem i nie żałuję swojej decyzji, także nie przejmuj się i rób jak Ci serce podpowiada 03 Lip 2018, Wto 8:26, PID: 753563 (01 Lip 2018, Nie 17:55)nołlajf napisał(a): (27 Cze 2018, Śro 23:10)Caveman27 napisał(a): Też przestałem chodzić na studia już na pierwszym semestrze i na kolejnych studiach to samo. Rodzicom powiedziałem, że mnie wylali. Fakt, było ciężko z rodzicami, ale sami uważali, że się do niczego nie nadaję, więc dość łatwo uwierzyli. Co do pracy i wyprowadzki, to polecam. Tak jak ktoś powiedziała w Polsce utrzymasz się z pracy na produkcji. Wiem po sobie. Myślę, że dobrym sposobem na aklimatyzację w nowym środowisku (mieszkanie i praca) jest posiadanie kogoś, kto pomoże Ci to wszystko ogarnąć. Jakiś znajomy, czy koleżanka. Ja cały pierwszy semestr zaliczyłam i dopiero w drugim semestrze na początku czerwca przestałam uczęszczać na zajęcia. Jeszcze nie byłam w dziekanacie, żeby złożyć podanie o rezygnacje. Może poczekam aż sami mnie wyrzucą, jak u ciebie wyglądał proces rezygnacji? Przysyłają jakieś pismo do domu? Ciągnie mnie do pracy za granicą, bo tyle co tam zarobie i oszczędze to w przeliczeniu na naszą walute wyjdzie calkiem sporo. Jeszcze nie wiem co mam robić, czy zostac w domu przez miesiac jeszcze i tu pracowac. Na wszystkie wykłady chodziłem do końca, ale na sesję już nie poszedłem. Jakoś miesiąc, czy dwa po zakończeniu sesji dostałem pismo, że zostałem skreślony z listy studentów.

nie wiem co ze sobą zrobić